W dniach 30-31 stycznia 2017 gościliśmy w Stołecznym Centrum Edukacji Kulturalnej grupę młodzieży z Riga Pupils Castle and Daugmale (Ryga – Łotwa). Uczestnicy tamtejszego Klubu Filmowego spotkali się z uczniami warszawskiej Szkoły Podstawowej nr 255 im. Cypriana Kamila Norwida podczas warsztatów filmowo-plastycznych oraz filmowo- teatralnych. Były to drugie odwiedziny grupy z Riga Pupils Castle and Daugmale w SCEK.
Opiekun warsztatów filmowych, Karolina Orłowska:
W pierwszym dniu wizyty grupa z Rygi przygotowała prezentację na temat łotewskiego filmu fabularnego „Udensbumba resnajam runcim , reż.Varis Brasla, a następnie wspólnie obejrzeliśmy film. Dyskusja po filmie dotyczyła relacji dziecko- dorosły. Pytania w dyskusji dotyczyły tego jakie role pełnimy w rodzinie? Jakie mamy prawa, a jakie obowiązki jako dziecko i jako osoba dorosła mająca pod swoją opieką dzieci. Poprzez przykłady z filmu omówione zostały sytuacje, w których dzieci i dorośli przekraczają granice ingerowania w cudze życie. W kolejnej części dnia zaprosiliśmy dzieci na warsztat teatralny podczas, którego grupa dostała zadania i ćwiczenia na integrację oraz które nawiązywały do komedii, którą oglądaliśmy wspólnie.
Opiekun warsztatów teatralnych, Edyta Ganc:
Warsztaty miały za zadanie zintegrować grupę dzieci i młodzieży z Polski i Łotwy, jak również nawiązać tematycznie do prezentowanego filmu. Zajęcia odbyły się po projekcji filmu łotewskiego, w którym głównym wątkiem były relacje rodzinne pomiędzy rodzicami, dziećmi oraz dalszą rodziną dotyczące między innymi wzajemnych oczekiwań oraz dylematów związanych z rozstaniem. W filmie ważny wydźwięk miały również wątki wiejskie oraz motywy życia w otoczeniu przyrody.
W ramach warsztatów teatralnych grupa miała okazję integrować się w ramach ćwiczeń dramowych, pantomimicznych i improwizacyjnych, m.in.: dzieci tworzyły mini scenki pantomimiczne do usłyszanej muzyki – przedstawiając swój „dzień z życia” i wybrane czynności codzienne. Zadaniem dla grupy było dostosowanie tempa i formy pantomimy do rytmu muzyki. W dalszych ćwiczeniach wykorzystałam tło dźwiękowe związane z lasem i wsią. Tło miało zainspirować uczestników do swobodnych improwizacji w których motywem przewodnim jest przestrzeń natury i atmosfera relaksu.
W ramach ćwiczeń dramowych – z pomocą rekwizytów – symboli odzwierciedlających różnych członków rodziny– umożliwiłam dzieciom wyrażenie myśli i emocji wybranego przez nich członka rodziny poprzez użycie danego rekwizytu. W scenie zbiorowej – chętny uczestnik mógł włożyć odpowiedni kapelusz lub maskę i zasiadając na „krześle prawdy” wyrazić spontanicznie myśli i emocje danej postaci. W drugiej części warsztatów dzieci zostały podzielone na podgrupy mieszane, a ich zadaniem było wymyślenie scenek, a których pojawi się określony członek rodziny. Elementem wspólnym scenek miał być motyw „niespodzianki”, który był motywem przewijającym się w filmie.
„Niespodzianka” mogła być: nagłym zwrotem akcji czy też zakończeniem, nieoczekiwaną postacią lub dziwnym przedmiotem – jakie pojawią się w scenie. Uczestnicy podgrup mieli za zadanie samodzielnie wymyśleć, opracować i zaprezentować scenki dla szerokiej publiczności, w tym dla pozostałych uczestników.
Opiekun warsztatów filmowych, Karolina Orłowska:
W dniu 31.01 grupa z Polski przygotowała prezentację na temat obcokrajowców w swojej szkole i w Polsce. Opowiedzieli również ciekawostki dotyczące naszego kraju. Następnie grupa przedstawiła bohaterów filmu oraz historię, dla której film został zrealizowany. Po obejrzeniu filmu dokumentalnego: „Afrykański sen”, reż. Władysław Jurkow dyskusja dotyczyła: możliwości oraz trudności, które czekały bohaterkę filmu przyjeżdżającą na rok z Afryki do Polski, możliwościach pomocy ludziom z biedniejszych krajów. Rozmawialiśmy o emocjach jakie towarzyszą nam kiedy odwiedzamy obcy kraj. W kolejnej części dnia zaprosiliśmy dzieci na warsztaty plastyczne.
Opiekun warsztatów plastycznych, Joanna Piątek:
Punktem wyjścia warsztatów plastycznych był film dokumentalny o dziewczynce Malajce, która na rok przyjeżdża do Polski. Film skoncentrowany był na pokazaniu życia w Afryce. Poruszał takie problemy jak praca dzieci, dostęp do edukacji, trudne warunki życia.
Pomimo obejrzanego filmu miałam poczucie, że niewiele film wyjaśnia. Pozostało mnóstwo pytań. Dlaczego Malajka wyjechała? Co robiła w Polsce? Co myślała i czuła? Czy jest szczęśliwa w swoim kraju?
Podczas warsztatów plastycznych skupiłam się na uczuciach, które towarzyszą każdemu, kto przyjeżdża do innego kraju. Może to być strach, ciekawość, zagubienie, smutek, radość ze spotkania z drugim człowiekiem…
Młodzież z Łotwy i Polski dobrała się w pary. Siedząc naprzeciwko siebie rysowali swoje portrety, natomiast tłem miały być ciekawe rzeczy, które chcieliby pokazać swoim kolegom w Polsce lub na Łotwie.
Sama praca była zachętą do tego, by uważniej spojrzeć na drugiego człowieka, popatrzeć jakie ma oczy, kolor włosów, cechy które go odróżniają od innych. Natomiast, to co rysowali w tle było pretekstem do rozmów o tym, co ciekawego można zobaczyć na Łotwie a co w Polsce.
Miałam poczucie, że młodzież dobrze się ze sobą bawi a temat ułatwił wzajemne poznawanie siebie i krajów z których pochodzą.
Koordynator projektu, Karolina Orłowska:
To było już drugie międzynarodowe spotkanie warsztatowe, które zorganizowałam w Stołecznym Centrum Edukacji Kulturalnej. Wraz z opiekunką grupy łotewskiej (Lilita Aleksejeva) chciałyśmy, aby dzieci doświadczyły ciekawej wymiany poglądów na ważne dla nich tematy, z rówieśnikami z innego kraju. W tym razem udało na się zebrać większą grupę dzieci niż w zeszłym roku szkolnym.
Nadal naszym celem było rozwijanie umiejętności wczuwania się w sytuacje przedstawioną w filmach, przyjmowanie różnych punktów widzenia, rozwijanie postawy poznawczej. Drugim równie ważnym celem była integracja grupy i mam wrażenie, że w tym roku udało nam się to jeszcze lepiej.
Uczestnicy projektu komunikowali się w języku angielskim, jednak grupy rozmawiały również po łotewsku, po polsku oraz po rosyjsku. Bardzo dużą pomoc w komunikacji okazała nam nauczycielka języka angielskiego i tym samym opiekunka grupy z Polski: Pani Zofia Cichocka. Obie grupy po wspólnym projekcie liczą na dalszą owocną współpracę.
[/su_custom_gallery]
