W dniach 25-26.12.2024 oraz 31.12.2024 i 1.01.2025 galerie wystawiennicze SCEK bedą nieczynne. 

Galeria Kazamaty SCEK, ul. Boleść 2
Czas trwania wystawy: 7 grudnia 2024 – 2 stycznia 2025
Galeria czynna codziennie w godz. 14:00-19:00, wstęp wolny
Wernisaż: 7 grudnia 2024, godz. 18:00

Grono autorskie:
Kamila Radka
Adam Romański
Jak Skwara
Robert Sobieraj

Kuratorzy: 
Jolanta Rycerska, Andrzej Grudzień

Wystawa wieńczy kuratorski Program Mentorski w Studium Sztuki. Ideą tej wielomiesięcznej kolektywnej współpracy w twórczej grupie było rozwijanie indywidualizmu twórczego jego uczestników, dlatego poszczególne realizacje mają tak zróżnicowany charakter, zaskakują śmiałością w podejmowaniu tematów i form ekspozycji. Budują tym szczególny wielogłos o silnie emocjonalnym charakterze, odważnie dotykający tematyki granic istnienia/poznania/odczuwania oraz obszarów objętych społecznym tabu. Prezentowane cykle łączy sproblematyzowana kwestia ludzkiej „graniczności”, choć jednocześnie są to cztery wizualne opowieści z różnych obszarów tematycznych i formalnych.

Kamila Radka porusza kwestie związane z presją niezliczonych modeli rozwojowych współczesnej kultury na delikatną tkankę kobiecej wrażliwości. Dotyka obszarów narażonych na przebodźcowanie, wymagających ochrony przed szalonym tempem współczesnego życia. Jej prace przypominają o potrzebie zadbania o to, co kruche, wrażliwe i czułe – a przez to szczególnie cenne.

Adam Romański w dwóch komplementarnych cyklach dotyka tematu śmierci. W pierwszym przedstawia fotografie grobów wykonane tuż przed pochówkiem oraz zdjęcia dłoni zmarłych przygotowanych do ostatniego pożegnania. Dosłowne i bezpośrednie przedstawienia konfrontują widza z tematem, wobec którego nie potrafimy być obojętni. Nawet oglądany z bliska pozostaje nieprzeniknioną tajemnicą, wprowadza w poznawcze i emocjonalne zakłopotanie, zmusza do namysłu.

Jan Skwara prezentuje kolodionowe fotografie z pokrewnego obszaru tematycznego. Na wspaniałych portretach spoglądamy w oczy szamanom Aghori, ludziom żyjącym na pograniczu świata żywych i umarłych, godzącym te dwa światy, poszukującym styku, który uważają za otwarty i naturalny. Uczą nas oswajać nieuniknione. Łamiąc przyjęte zasady i przekraczając obszar tabu, rytualnie zapraszają uczestników do poszerzanej w obrzędach przestrzeni świata.

Robert Sobieraj zderza widza z tajemnicą niedopowiedzenia. Dotyczy ono w równym stopniu niedookreślonych znaczeniowo fotografii, jak i poetyckiego autokomentarza oraz intrygujących graficznie, niemal nieczytelnych zapisków spotkań terapeutycznych, zakodowanych na stronach A4 w rytmicznych układach liter. Autor opowiada o otwartości przestrzeni i jej ograniczeniu, o poszukiwaniu niespętanej wolności, ale też i fakcie (potrzebie) istnienia punktów kontrolnych nie do przekroczenia, o słowach-kluczach do znajdowania porozumienia i słowach-ścianach do „bezpiecznego” unikania zbyt inwazyjnego kontaktu. To projekt, w którym obraz/słowo/tajemnica budują w odbiorcy nieokreślone napięcie, pozostawiając go z nim na dłużej.

Przygotowanie wystawy: Studium Sztuki (studiumsztuki.pl)